Diabeł rozpostarł skrzydła nie odrywając oka od gościa. W cieniu jego skrzydeł było chłodniej. Zdecydowanie chłodniej. Nieszczęśnik pożałował nawet, że bał się tego cienia za życia. Teraz przestał.
Wyprostował się i poczuł się mocny, pierwszy raz od dnia urodzin niczego się nie bał.
Machnięcie skrzydeł wywiało z człowieka duszę, słabą, zgarbioną, wystraszoną i rozmodloną. Człowiek patrzył na nią z pogardą.
- Przez ciebie, przez twoją pokurczoną wolę i lepki strach zmarnowałem życie. Jedno jedyne życie. Idź! Tu będziesz się modlić aż do dnia sądu. Niech cię zabiera w żar.
Diabeł uśmiechnął się i kolejnym machnięciem zdmuchnął duszę w ogień.
Polubił tego człowieczka. Może i późno, ale jednak się pozbierał. Może go odeśle? Dusza zostaje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz